D. B. Foryś "Miłosny blef" - ROZDZIAŁ TRZECI


ROZDZIAŁ 3

Jestem zagubiona


Czułam, że było ze mną źle. Pamięć ulatywała jak zaczarowana, a ja gubiłam się w czasie i przestrzeni. Zasypiając, myślałam wyłącznie o masie pytań, które chciałam zadać lekarzowi, niestety moja szansa na wyciągnięcie informacji wciąż się oddalała. Mogłabym przysiąc, że spałam maksymalnie dwie, trzy godziny, tymczasem po otwarciu oczu odkryłam, że minęła pełna doba. Wokół mnie przybyło maszyn, całe ciało bolało, kroplówka pompowała do żył hektolitry bliżej nieokreślonej substancji, z kolei na klatce piersiowej pojawiło się więcej owiniętych bandażem ran. Bałam się. 

Co ja gadam… Byłam cholernie przerażona!

Jedyna rzecz, jaka nie uległa zmianie, to obecność natrętnego współlokatora. Gdy tylko zauważył, że się obudziłam, w mig stałam się obiektem jego zainteresowania. Świdrował mnie wzrokiem, wciąż o coś wypytywał i usilnie próbował podtrzymywać rozmowę, chociaż parokrotnie powtórzyłam, że nie mam na nią ochoty. 

Dopiero po wschodzie słońca zrozumiałam, dlaczego to robił. Najzwyczajniej w świecie nie pozwalał mi znów zasnąć. Pilnował, żebym pozostała przytomna do porannego obchodu. Byłam wdzięczna i nawet chciałam mu za to podziękować, jednak nie zdążyłam. Tuż przed ósmą mój mózg ponownie zaczął płatać figle. Zanim się zorientowałam, wieziono mnie na blok operacyjny.


***


Tragiczną prawdę o stanie swojego zdrowia poznałam następnego dnia. To nie tak, że całkowicie mnie to zaskoczyło. Od zawsze miałam problemy i często przebywałam pod opieką lekarzy, lecz w najgorszych wizjach bym sobie nie wyobraziła, że finał mojego biegania po przychodniach okaże się taki przerażający.

Gdy w dniu urodzin straciłam przytomność i trafiłam na oddział ratunkowy, od razu poddano mnie operacji. Moje ciało trawiła gorączka, umysł zaś zapadł w śpiączkę. W tym czasie posypały się kolejne zabiegi, natomiast kardiomiopatia, z którą zmagałam się niemal od dziecka, doprowadziła do schyłkowej niewydolności serca.

Wyrok był oczywisty – potrzebowałam przeszczepu. I to na wczoraj.

Ta wiadomość sparaliżowała mnie na kilka godzin. Leżałam nieruchomo, wpatrywałam się w sufit i nawet nie próbowałam rejestrować tego, co działo się dookoła. Drzwi skrzypiały, podłączano mi kroplówki, wożono na badania, zadawano mnóstwo pytań, na które odpowiadałam głównie skinieniem głowy. Wpadłam w jakiś swoisty rodzaj odrętwienia. Musiałam to wszystko przemyśleć, poskładać w całość, uszeregować i zaakceptować, w czym niestety nie pomagał fakt, że wycieńczony organizm raz za razem przejmował kontrolę nad umysłem, pogrążając go we śnie. Kiedy spałam, męczyły mnie koszmary, a gdy się budziłam, stawały się rzeczywistością.

Najbardziej było mi żal tego, że niczego po sobie nie zostawiałam. Moi rodzice nie utrzymywali ze sobą kontaktu, bo każde z nich zamieszkiwało inny zakątek świata. Nie miałam dzieci, męża, kochanka, partnera ani kogokolwiek, kto chociaż w minimalnym stopniu zasłużyłby na to miano. Nigdy nie doczekałam się rodzeństwa, brakowało mi też osoby, którą mogłabym nazwać bratnią duszą, prawdziwym przyjacielem. Odnosiłam wrażenie, że zmarnowałam życie. Skupiałam się wyłącznie na pracy. Wegetowałam. Od lat liczyło się dla mnie tylko tu i teraz, kariera, marna egzystencja z dnia na dzień.

Gdzieś głęboko czułam, że dostałam właśnie to, na co zasłużyłam. Że gdybym miała rodzinę, kogoś, o kogo mogłabym walczyć i kto w równym stopniu toczyłby bój o mnie, byłoby prościej. Lżej. Przyjemniej. Jednak zbyt zajęta sobą nikogo do siebie nie dopuszczałam. I nagle dotarła do mnie ironia mojego postępowania. Odpychałam ludzi, którzy za bardzo się zbliżali, bo cholernie się bałam, że ich skrzywdzę, gdy mój czas się skończy. Natomiast w momencie, kiedy ta chwila miała niebawem nastąpić, niczego bardziej nie pragnęłam, niż mieć u boku ukochaną osobę. Dzielić z kimś świat, szczęście, smutki i cierpienie.

Tymczasem zostałam sama. Na własne życzenie.


***


Po kolejnych paru godzinach mój stan wreszcie odrobinę się ustabilizował. Wciąż czułam ból, ale przynajmniej nie odpływałam już w nieznane na całe kwadranse. Miało to oczywiście swoje plusy i minusy. Pozytywem było rzecz jasna to, że pozostawałam świadoma i wiedziałam, co mnie czeka w najbliższej przyszłości, niemniej negatywnych aspektów naliczyłam więcej. Po pierwsze nudziłam się jak mops, po drugie wskazówki zegara zdawały się zwalniać, bo każda sekunda ciągnęła się w nieskończoność, a po trzecie – i tutaj pewnie nikt nie będzie zaskoczony – mój wkurzający współlokator. 

Solski wręcz prześcigał się w tym, jak mnie irytować. Nie omieszkał strzelić monologu o tym, że miałam nieźle przekichane, sypiąc przykładami z internetu, ilu to osobom nie udało się przeżyć; potem oszacował moje szanse na przetrwanie. Dał mi dziesięć procent. DZIESIĘĆ!

To oczywiście nie wszystko…

Kuba bowiem, codziennie o tej samej porze, przeobrażał naszą salę w swoją prywatną siłownię. Chociaż lekarz wyraźnie mu zabronił wysiłku fizycznego, on nic sobie z tego nie robił. Dzień w dzień prężył się, wyginał i rozciągał, dbając o formę.

Kiedy nudziły mu się ćwiczenia, zabawiał się w casanovę. Żadnej nie przepuszczał! Biegały za nim lekarki, pielęgniarki, salowe oraz pacjentki z innych oddziałów. Każda mogła liczyć na trochę jego czasu i pochlebstw. Okej, umówmy się, nie byłam ślepa. Doskonale widziałam, że wyglądał świetnie. No dobra, nawet bardzo, niech stracę, ale to nie tłumaczyło, dlaczego zachowywał się niczym męska prostytutka. Przebierał w kobietach jak w pudle z używanymi ciuchami w lumpeksie, przez co tracił cały mój szacunek.

 Dalej wcale nie było lepiej, bo jako że spędzaliśmy w jednym pomieszczeniu całe godziny, nie obeszło się bez uwag i w moim kierunku. Raz ze mną flirtował, raz mnie obrażał – oczywiście w tak zawoalowany sposób, że nie dało się jednoznacznie stwierdzić, o co mu dokładnie chodziło. To się ze mnie śmiał, to zaraz raczył komplementami. Chwilami był czarujący, sprawiając, że powoli zaczynałam go lubić, a gdzieś głęboko nawet czułam przyjemne ciepło na wieść o tym, że uważał mnie za atrakcyjną. Jednak gdy już przechodziło mi przez myśl, żeby też powiedzieć mu coś miłego, szybko gryzłam się w język, ponieważ mężczyzna zamieniał się w istnego diabła z piekła rodem. 

Totalnie nie rozumiałam jego wahań nastroju. 

Jakby było ich dwóch.



0 Komentarze